Digitale Verslaving

Is het probleem niet dat de beste werknemer een verslaafde werknemer is?
Oeps. Deze zin kwam heel hard binnen toen ik het artikel las van Adam Alter over Digitale Drugs.

Sinds een aantal weken ben ik ‘even’ gestopt met werken. Mijn systeem kon het allemaal niet meer bolwerken en zei op een maandagochtend; ‘Ik stop ermee. Ik ga naar huis’. En mijn systeem ging ‘uit’. Het was overprikkeld geraakt en had rust nodig. Ik leef mijn droom, doe leuke dingen en werk- en privétijd lopen bij mij door elkaar. En toch lag ik daar op de bank als een hoopje ellende, mij schuldig voelend ten opzichte van mijn collega’s. Al liggend op die bank werd ik behoorlijk geconfronteerd met mijn dagelijkse patronen en ongekende drang om naar die laptop en telefoon te grijpen. Om zo de pijn die daaronder ligt te dempen en niet te hoeven voelen. Adem in, adem uit.

Ik las de volgende zinnen in dat artikel: Is het probleem niet dat de beste werknemer een verslaafde werknemer is? Precies. Als jij altijd binnen 30 seconden op een mail reageert, is dat geweldig voor een werkgever.

Auw! Dit is precies wat ik doe en dit is wat ik als CEO van Pure Assistants aan mijn collega’s doorgeef. Ik leer mijn collega’s om verslaafd te zijn en constant de e-mail in de gaten te houden onder het mom van service en klantgerichtheid (yeah, right). En man.…wat herken ik dit ook in het werkveld bij Assistants, die hier ook nog eens hun vak van gemaakt hebben. Assistants die altijd maar klaar staan. Service verlenen en dienend zijn aan de ander. Er een sport van maken om de ander voor te zijn.

Het enige wat ik kon doen, was mij overgeven aan de pijn die ik voelde en daar uiting aan te geven. Dikke tranen kwamen diep uit mijn systeem. Adem in, adem uit. Hè hè, wat een toestand.

Nu kan ik zien wat het mij al opgeleverd heeft. Dat is in ieder geval het inzicht achter deze digitale verslaving. Ik heb al die tijd een leegte, die ergens diep in mij verstopt zat, proberen op te vullen. Met Facebook, met e-mail, met internet en met mijn iPhone. Een leegte die ik opvul door mij te richten op anderen.

Ik ben er klaar mee. De tijd is aangebroken om deze ‘verslaving’ te doorbreken. Mijn leegte op te vullen met mijzelf. Niet meer weg te gaan van de pijn, maar er naartoe te ademen. Want in die pijn ontdek ik mijn onderliggende behoeftes. Ontdek ik waar mijn verlangens liggen. Ontdek ik mijzelf.

Hoe wijs was mijn systeem op die ene maandagochtend die tegen mij zei: ‘Ik stop ermee. Ik ga naar huis’.

De cijfers

  • In 2008 besteedden volwassenen gemiddeld 18 minuten per dag aan hun telefoon; in 2015 was dat 2 uur en 48 minuten.
  • 95 procent van de volwassenen gebruikt een uur voor hij naar bed gaat een elektronisch apparaat dat licht uitstraalt en meer dan de helft checkt ’s nachts zijn e-mail.
  • 60 procent van de volwassenen in de leeftijd tussen 18 en 64 jaar slaapt met de telefoon naast zich.
  • 70 procent van de zakelijke mailtjes wordt binnen zes seconden na binnenkomst gelezen. (…) Dat is enorm storend: volgens een schatting kan het na een onderbreking wel 25 minuten duren voor je weer geconcentreerd bezig bent. Als je regelmatig verspreid over de dag maar 25 mailtjes opent, ben je letterlijk geen minuut maximaal productief aan het werk.
  • Er is een onderzoek waarvoor duizenden jongeren de vraag kregen voorgelegd: would you rather break a bone or would you rather break your phone? Hoeveel denk je dat er liever hun arm dan hun smartphone braken? De helft.