De stem van je hart

De stem van je hart

Leven vanuit je hart. Niets liever dan dat. Maar ja….wat is dat dan? En wat is dan de stem van je hart? Hoe weet je welke keuzes je moet maken?

Sinds mijn systeem een pas op de plaats heeft gemaakt om niet meer te werken en even als een kluizenaar te leven, gebeurd er van alles. In het begin was mijn hoofd enorm in de weer. Gevoelens als schuld, onrust, zelfminachting, nutteloos etc kwamen met grote regelmaat langs. Door dit niet weg te duwen en er niet tegen te vechten, kon ik voelen wat er onder zat en dat toelaten. Rust is wat er dan ontstaat. Niet meer hoeven vechten. Hoe fijn is dat. En dan…..dan op zoek naar wat ik wil. Op zoek naar mijn stem die mij de weg wijst. En dan is het stil….

Afgelopen weekend heb ik een stilteretraite gevolgd. Dat roep ik al jaren, maar nog nooit gedaan. Ik verwachtte een weekend vol stilte en het tegendeel was waar. Nog nooit heb ik in een weekend zoveel rumoer om mij heen gehoord. De eerste oefening ging over niets zeggen en elkaar alleen maar aankijken. En jeeeeee……wat is stilte en aankijken verbindend. We waren met een groep van 15 mensen. Op het moment dat we met elkaar in verbinding traden middels aankijken, voelde ik eenheid. Er waren geen verschillen meer. Alles was één. Wij waren één. Stilte verbind.

Af en toe werd er een vraag gesteld waar je op mocht antwoorden. Op het moment dat iemand sprak, ontstond er een individu, ontstond er afscheiding van de eenheid. En ging mijn hoofd zich vullen met verhalen, gedachten en indrukken.

Vele oefeningen hebben we gedaan om te komen bij mijn stilteplekje. Het plekje waar ik veilig ben, waar ik harmonie ervaar, waar alles één is. En dan met name het plekje waar ik kan zijn als ik in contact met een ander ben. In contact met een ander verloor ik mijzelf altijd in de ander. Ik ging als het waren op in zijn/haar belevingswereld en was daarbij weg bij mijzelf. Dit weekend heb ik mogen ervaren dat ik alleen maar verantwoordelijk ben voor mijn eigen ruimte. In contact met een ander hoef ik niet te geven en ik hoef niet te ontvangen. Ik hoef alleen maar mijzelf te voelen en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Hoe respectvol is dat ook naar de ander. Niet willen geven/helpen en de ander zijn/haar proces gunnen.

En ik heb mogen ervaren hoe ik in de storm ook altijd bij mijn eigen stilteplekje kan komen. Al was het nu nog regelmatig het alleen maar aanraken daarvan en er dan weer uit zijn. Maar hoe mooi dat ik dit iedere dag weer kan oefenen. In contact met anderen. In het dagelijkse leven. Als ik dit blijf oefenen, zit het op een gegeven moment in mijn systeem. Dan ben ik op een dag onbewust bekwaam. Net als leren auto rijden. In het begin dacht ik ‘ik leer het nooit’, ‘wat ingewikkeld’. Maar na vele malen oefenen, heb ik nu niet eens meer door wanneer ik schakel en zeker niet hoe ik schakel. Ik ben er onbewust bekwaam in geworden. Met die verfijning dat ik als vanzelf rem wanneer dat nodig is. Voor nu is mij duidelijk geworden. In het weekend heb ik mijn stilte en de stem van mijn hart aan mogen raken. En deze laat ik niet meer los. Ik ga haar integreren. Zodat ik ook haar met verfijning in het leven in kan zetten. Zodat ik haar kan horen. Op ieder moment van de dag. En mij de weg wijst in mijn leven.